Standaard:Basisregistratiekaart
De Basisregistratiekaart is een datastructuur voor museumobjecten en bestaat uit twintig velden, waarvan er zes verplicht zijn. De Basisregistratiekaart is in 1988 ingevoerd en is door CIDOC ontwikkeld.De kaart is zo opgezet, dat het invullen ervan voor een belangrijk deel gebeurt aan de hand van gecontroleerde trefwoorden. De standaard wordt gebruikt om in relatief korte tijd een aanzienlijk aantal museumobjecten te kunnen beschrijven en ontsluiten.De basisregistratiekaart en de zes verplichte velden is een minimumstandaard voor datastructuur.De uiteindelijke afspraken over het invullen van gegevens verschillen per museum collectie en/of doelgroep. Zie de handleiding Informmatiebeheer in musea onder de rubriek: Specificaties.Voor meer concrete informatie over de twintig velden zie de eerste link onder Documentatie.De laatste link beschikt over documenten die bijkomende informatie over het Invulboek, de verschillende niveau's van registratie en de notatie van onder meer persoons- en plaatsnamen bieden.
| Beheerder | |
| Specificatie | |
| Documentatie | |
| Persistent ID |
minimumstandaard | datastructuur | tekst | museumcollecties | “interoperabiliteit” staat niet in de lijst met mogelijke waarden voor de eigenschap “Cest:aboutExpertise” (waarderen en selecteren, digitaliseren, digitaal geboren materiaal, digitaal archiveren, toegang en hergebruik, linked (open) data, rechten en privacy, digitale strategie, metadata, toegankelijkheid, ...).interoperabiliteit |